معرفی رشته ها

سرعت (Canoe Sprint)

رشته قایقرانی سرعت که پیشتر به آبهای آرام (Flat Water) شهرت داشت، به رقابت سرعتی قایقرانان در قایق های حرفه ای کایاک و کانو و قایق های آماتوری تورینگ اطلاق می گردد.

قایق ها

قایق کایاک قایق هایی سبک ، باریک و نامتعادل ، همراه با فضایی کوچک برای نشستن هستند. در واقع، این قایق یک فضای باز کوچک، به نام نشیمنگاه دارد که قایق ران در آن می نشیند. قایق کایاک با یک سکان هدایت می شود. در مسابقات رسمی سه نوع مسابقه کایاک برای درهای مردان و زنان وجود دارد، کایاک یک نفره، کایاک دو نفره و کایاک چهارنفره برای همه گونه های کایاک، عرض قایق باید صاف باشد و بر روی بدنۀ مقعر (فرورفته) قرار نگرفته باشد. کایاک یک نفرۀ مسابقاتی، حداکثر 520 سانتی متر طول دارد، در عرض قایق محدودیتی وجود ندارد. همچنین، حداقل وزن کایاک یک نفره 12 کیلوگرم است. برخی از اسامی مدلهای قدیم و جدید آن عبارتند از:

لانسر، لانسر ایکس، کلیور، کلیور ایکس، تایگر، ایگلز، وودپکر، تلنت، میسترال، زئوس، اسپید، سوپر سونیک، ارکا، اسکر پیون، ایریاز، ورییر و آتن.

قایقهای کایاک دو نفرۀ المپیک، حداکثر 650 سانتی متر طول دارند. این نوع قایق ها به لحاظ شکل و بخشها، شبیه به کایاک یک نفره اند.

طول قایهای کایاک دو نفره المپیک 130 سانتی متر بلندتر از کایاک یک نفره است که این خود، فضای بیشتری را برای نشستن قایق ران فراهم می آورد. در این نوع از قایقها نیز در عرض قایق محدودیتی وجود ندارد.

فاصله بین دو قایق ران تقریباً 150 سانتی متر است. حداقل وزن کایاک دو نفره 18 کیلوگرم است. برخی از اسامی مدلهای آن عبارتند از:

میکر، پیسر، رجینا و دسترویر، التراسونیک، اورکا و تاندر.

انواع چهارنفرۀ قایقهای قایقهای کایاک 1100 سانتی متر طول دارد. در این قایقها نیز محدودیتی در عرض قایق وجود ندارد.

نکته قابل توجه این که قدرت ساختاری برای کایاک های چهارنفره مهم است. همچنین، باید توجه ویژه ای در مورد حمل و نقل و انبار این قایقها لحاظ شود. به دلیل فضایی که چهار نشیمنگاه این نوع از قایقها اشغال می کنند، آنها بسیاری از انعطاف  پذیری و خمیدگی طولی را از دست می دهند. انعطاف پذیری بیشتر این قایقها سبب می شود که حالت موزی شکل به خود بگیرند و بیش تر در آب فرو روند. بنابراین، افزایش موج سبب مقاومت بیش تر و سرعت پایین تر آن ها می شود. به طور کلی، قایقهای کایاک چهارنفره 30kg وزن دارند. نام برخی از طرحهای مشهور آن در زیر آمده است:

کندر، وینر، کامندر، استارلایت و سونیک جت.

بخشهای قایق کایاک

صندلی: در واقع صندلی بخشی از قایق است که پارو زدن از روی آن انجام می شود. پس میتوان گفت که صندلی از اجزای ضروری قایق کایاک است. نکته مهم این که صندلی این قایقها به ندرت راحت اند و معمولاً از جنس چوب یا فایبر گلاس یا ترکیبی از این دو مواد ساخته میشوند. یک صندلی استاندارد قایق کایاک، دارای سه بخش است:

سکو، تکیه گاه و صندلی.

ارتفاع معمولی صندلی با توجه به کف قایق ، نزدیک به 5 سانتی متر است. چنان چه صندلی پایین باشد،  قایق ران احساس تعادل بیشتری می کند و بر عکس هنگامی که ارتفاع بیشتری داشته باشد، قایق ثبات کمتری دارد. صندلی ممکن است صاف یا کمی برآمده به سمت عقب باشد. به هر روی صندلی باید به گونه ای تنظیم شود که قایق ران احساس راحتی داشته باشد.

انواع قایق از نظر جنس

قایقهای چوبی:

قایقهای چوبی زمانی رایج ترین و با کیفیت ترین قایقها، پیش از ساخت قایقهای فایبر گلاس بودند. قایق چوبی نیازمند چوب های  ویژه گران و با کیفیت است. ساخت این قایق بین سه هفته تا یک ماه به دراز می کشید. ساخت قایقهای چوبی سبک، بخشی از این هنر بود که فقط می توانست به کوشش صنعتگران با تجربه و زبده انجام شود. از دیگر معایب قایقهای چوبی، نگهداری بسیار حساس و جابجایی آنهاست. اصتلاح رایجی در این بین وجود دارد که این نوع از قایقها، بسیار زود صدمه میبینند و بسیار سخت تعمیر می شوند.

قایقهای فایبرگلاس:

قایقهای کایاک و کانوی فایبر گلاس، سبک وزن و محکم اند. هر دو دارای کیفیتی مطلوب و همراه با سطح تکنیکی خوب هستند. این قایقها برای مصارف مختلفی، مانند مسابقات، تمرین و مدارس قایق رانی ساخته می شوند. قایقهای نوع فایبرگلاس نیز آسیب پذیرند و نیاز به مراقبت بیش تری در ههنگام استفاده دارند.

قایق های کربنی یا کامپوزیت:

استفاده از موادی، همچون کربن و کامپوزیت  ها و تلفیق آنان با فایبر گلاس گرایشی نوین است. این مواد دارای مزایای همسان با فایبرگلاس، اما قوی تر و سبک تر و بسیار گران قیمت تر هستند. پلی استر چنان چه در معرض آب و اشعۀ فرابنفش، به ویژه آب دریا قرار گیرد آسیب می بیند. بدین منظور، این نوع از قایق، از طریق لایه خارجی محافظتی و یک لایۀ داخلی دیگر پوشانده می شود. بنابراین، نگهداری مناسب از این لایه ها، در مدت زمان عمر مفید قایق موثر است.    

معرفی مسابقات کانو و کایاک سرعت

در حقیقت، مسابقات قایقرانی سرعت یا آبهای آرام، نامی متداول برای دو گونه از قایق ها، یعنی کایاک و کانوست. رشته کایاک با حرف و مواد کایاک یک نفره (K1)، کایاک دو نفره (K2) و کایاک چهارنفره (K4) شناخته می شود. رشته کانو با حرف C و مواد کانوی یک نفره (C1)، کانوی دو نفره (C2) و کانوی چهار نفره ( C4) شناخته می شود.

قایق کایاک با پاروی دوکفه، در حالی که قایق ران در وضعیت نشسته قرار دارد، هدایت می شود. قایق رانان قایقهای کانوی کانادایی نیز با پاروهای تک کفه و در وضعیت زانو زده قایقهای خود را به جلو سوق می دهند. پاروها تحت هیچ شرایطی بر روی قایقها متصل نمی شوند، به سخن دیگر، آزادی عمل در آن سلب نمی شود.

مسابقات قایقرانی، ورزشی تکنیکی است که شامل حرکات موزون متقارن (کایاک) یا نامتقارن (کانو) است. این مسابقات را می توان در هر یک از فواصل زیر سازمان دهی کرد.

برای مردان:کایاک یک نفره (K1)، کایاک دونفره (K2) و کایاک چهارنفره (K4).

           کانوی یک نفره (C1)، کانوی دونفره (C2) و کانوی چهارنفره (C4).

برای زنان: کایاک یک نفره (K1)، کایاک دونفره (K2) و کایاک چهارنفره (K4).

جدیدا فدراسوین جهانی قایقرانی ICF در نظر دارد رشته کانو کانادایی را هم برای زنان برگزار نماید زیرا در برخی از کشورها مسابقات رشته کانو کانادایی زنان انجام می شود.

یادآور می شود که هیچ گونه مسابقه ای برای مردان و زنان، به صورت مختلط وجود ندارد. فواصل رسمی تایید شده از سوی فدراسیون جهانی قایقرانی (ICF) عبارتند از: 200 متر، 500 متر، 1000 متر و 5000 متر که برای مردان و زنان مشابه است.

مسابقات فعلی، در بازی های المپیک، در 12 ماده، در مسابقات قهرمانی جهان بزرگسالان، در 27 ماده و در مسابقات قهرمانی جهان جوانان، در 17 ماده برگزار می شود.  

مارپیچ (Canoe Slalom)

قایقرانی آبهای خروشان (Wild Water) مقدمه کسب مهارت برای مارپیچ یا کانو اسلالوم می باشد چرا که قایقرانی در آبهای خروشان عبور از امواج رودخانه ها به صورت انتخاب مسیر آزاد و مستقیم و بسیار راحت تر است. اما در اسلالوم می بایست با کسب مهارت بالا و اجرای تکنیک های پیشرفته از بین دروازه هایی که در مسیر رودخانه و یا پیست مسابقات تعبیه شده است عبور کرد ، مضافا بر اینکه یک سوم دروازه های تعبیه شده هم می بایست برخلاف جریان آب از بین آنها عبور کرد.

تاریخچه رشته مارپیچ در ورزش قایقرانی

مارپیچ یا کانو اسلالوم یکی از 6 رشته تکنیکی فدراسیون جهانی قایقرانی می باشد که مقررات خواص خودش را دارد و زیرنظر یک کمیته مستقل می باشد.

تاریخ شروع این رشته در روز 11 سپتامبر 1932 در کشور سوئیس بوده است.

به گفته مخترع این رشته اسلالوم یک آزمایش مهارت در آبهای خروشان است که از اسکی روی آب و اسکی روی برف الگوبرداری شده است. شروع اسلالوم در آبهای آرام بود ولی خیلی زود جایگاه اصلی خود را در آبهای خروشان و متلاطم در رودخانه های طبیعی پیدا کرد و هیجان مبارزه با آبهای خروشان در رودخانه ها انگیزه و علاقه ورزشکاران را به این رشته افزایش داد اما پس از برگزاری ششمین دوره مسابقات جهانی اسلالوم جنگ جهانی شروع شد و به این شکل پیشرفت اسلالوم که زادگاهش کشور سوئیس بود متوقف گردید و در مقایسه با آبهای آرام مخصوصا از دید مسئولین المپیک عقب ماند و این موقعیت غیرعادلانه باعث شد که مدتی این رشته مورد توجه قرار نگیرد.

اما امروز می توانیم بگوییم که از مسئولین فدراسیون جهانی و المپیک اسلالوم با تماشاچی بیشتر و فراوان با آبهای آرام در یک جایگاه قرار دارد.

اولین مسابقات جهانی اسلالوم که زیرنظر فدراسیون جهانی قایقرانی ICF برگزار گردید در سال 1949 در کشور سوئیس شهر ژنو بود.

اما چه چیز باعث شد مورد توجه قرار گرفتن این رشته شد که به سرعت توانست جایگاه خود را پیدا کند؟ قطعا مبارزه سنگین و قدرتمندانه ورزشکاران دختر و پسر با یکی از موانع طبیعی و پرخطر در محیطی کاملا طبیعی و آموختن و بکارگیری تکنیک های جالب و دیدنی برای این مبارزه و ایجاد شجاعت باعث شد که این رشته برای ورزشکاران انگیزه مضاعف و برای تماشاچیان دیدنی و لذت بخش باشد.

از اولین مسابقه قهرمانی جهان که زیرنظر ICF فدراسیون جهانی قایقرانی در سال 1949 در ژنو سوئیس در رشته کانو اسلالوم برگزار گردید.

می توان تاریخچه این رشته را به 3 قسمت تقسیم کرد:

اولین قسمت از 1949 تا 1992 که پس از برگزاری چند دوره مسابقات جهانی برای اولین بار در مسابقات جهانی 1972 (GER. Augsburg) اوگاسبورگ آلمان رسما پذیرفته و برگزار گردید.

دومین مرحله از 1972 تا 1992 که برای پنج دوره به دلایلی از المپیک محروم شد و به عنوان یک رشته المپیکی جایگاهش را از دست داد و مرحله سوم از سال 1992 به بعد بود.

ویژگی مرحله اول تغییراتی بود که به منظور هرچه بیشتر هیجان انگیزتر کردن آن صورت گرفت و جنس قایقها برای اولین بار از فایبرکلاس ساخته شد.

دومین مرحله تغییرات بسیار مهم تدوین مقررات ساده تر و قانونمندتر شد به این امید که دوباره به عضویت المپیک پذیرفته شود.

ضمنا تغییرات عمده ای در قایقهای این رشته انجام شد که در قایقهای C2 دونفره کانو محل نشستن ورزشکاران در وسط تعیین شد و عرض قایقهای کانوی یک نفره به 70 سانتیمتر تغییر پیدا کرد.

در مرحله سوم با تغییرات جدی و اصولی که در مقررات مسابقات و شکل قایقها و پیست داده شده بود دوباره اسلالوم ورزشی المپیکی شد. تغییرات در خطاها و دومرحله ای بودن مسابقات انجام شد.

این تغییرات باعث شد که این رشته طرفداران زیاد و غیر از اروپا و آمریکای شمالی در نقاط دیگر جهان جایگاه خود را پیدا کند. در سال 1992 در المپیک اسپانیا حضور پیدا و عقب ماندگی خود را نسبت به آبهای آرام با سرعت جبران کرد و توانست تماشاچیان فراوانی را در کنار رودخانه ها در دل طبیعت و همچنین پای صفحه تلویزیون بکشاند.

در زمان کوتاهی با پیشرفت سریع این رشته مقررات گرفتن سهمیه برای شرکت در مسابقات جهانی از سال 1999 که در اسپانیا برگزار شد و کسب سهمیه المپیک از سال 2000 که در سیدنی استرالیا بود و به دلیل شرکت کشورهای زیادی در این رشته تدوین شد.

نگاه دور این است که این رشته به دلیل جذابیت های طبیعی و همراه بودن با طبیعت و تکنیک زیبایی که ورزشکاران این رشته برای مبا

رزه با یکی از سرسخت ترین عوامل طبیعی آموخته اند برای همیشه در المپیک ماندگار خواهد بود.

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

روئینگ (Rowing)

روئینگ یکی از قدیمی ترین ورزشهایی است (از سال 1900) که در المپیک برگزار شده و هم اکنون بعد از دو میدانی بیشترین شرکت کننده را در المپیک دارد.

قایق های روئینگ بلند و کم عرض هستند و مسابقات آن در کلاس های یک نفره، دو نفره، چهار نفره و هشت نفره و همیشه در مسافت ثابت 2000 متر برگزار می شود.

مشخصه ویژه این رشته از قایقرانی که سبب تفاوت آن با بقیه رشته ها می شود، نشیمنگاه متحرک و جهت حرکت برعکس روئینگ می باشد. بدین معنا که پارو زنان هنگام پاروزنی پشت سر خود را نمی بینند که گاهی توسط شخصی که سکاندار نامیده می شود و روبروی ورزشکاران می نشیند مسیر حرکت کنترل می شود.

پاروزنان ورزشکارانی بلند قد، با توده چربی کم هستند که در دراز مدت تمرین می کنند و با شدت های بسیار بالا رقابت می کنند. بیشتر عضلات بدن در این ورزش درگیر هستند 10 تا 12 سالگی سن مناسبی برای شروع حرفه ای این ورزش است و نکته جالب در این مورد این است که  مسابقات پیشکسوتان روئینگ در جهان تا سن 75 سالگی برگزار می شود.

نوجوانانی که طول دستهایشان بیشتر از بلندی قامتشان است بهترین حالت را برای استعدادیابی این رشته دارا می باشند. به نوآموزان قبل از شروع آموزش شنا داده می شود.

فدراسیون جهانی روئینگ FISA نام دارد که در سال 1892 تاسیس شد و هم اکنون 128 عضو دارد.

روئینگ در اواخر سال 1384 در ایران همزمان برای آقایان و بانوان افتتاح شد و هم اکنون در 11 استان که از رودخانه یا سد مناسب برخوردار هستند فعالیت می شود. همین طور 6 پایگاه قهرمانی برای آقایان و بانوان در تهران، زنجان و گیلان فعال هستند.

کانوپولو (Canoe Polo)

ريشه رشته ورزشي كانوپولو را مي توان در ساير رشته هاي قايقراني يافت. در اوايل دهه سي، كشورهاي اروپايي نشستن در قايق كاياك و پرتاب توپ به يكديگر را آغاز كردند. در واقع يك بازي جديد شروع شده بود. اما اين ورزش در كشورهاي مختلف ريشه خودش را داشت، اين بدان معني است كه اين رشته ورزشي از جهات مختلف بسط و توسعه يافته بود. 

در سال 1986 كميته اي به نام ً كميته كانوپولو ً روي كار آمد و در سال 1994 كشور انگلستان اين افتخار را داشت كه ميزباني اولين دوره مسابقات كانوپولوي قهرماني جهان را برعهده داشته باشد. از آن زمان به بعد، مسابقات قهرماني جهان اين رشته به طور منظم هردوسال يكبار برگزار شده بود. قوانين بين المللي كانوپولو در سال 1990، معرفي گرديد. 

رشته ورزشي كانوپولو در يك محوطه سي و پنج در بيست و سه متر با دروازه هاي 5/1 در 1 متر كه از سطح آب به ميزان دو متر فاصله دارند، بازي مي شود. 

مدت زمان بازي اين رشته، دو وقت ده دقيقه اي است كه البته مي تواند ازسوي داور مسابقه، به دليل وقت استراحت (Time Out) متوقف گردد. شروع اين بازي طوري است كه بازيكنان در قايق كاياك و برروي خط دروازه خود ايستاده و توپ نيز در مركز منطقه بازي قرار مي گيرد. بازيكنان هردوتيم آنگاه تلاش خواهند نمود تا از طريق دست و يا هل دادن توپ از طريق پارو، مالكيت آن را نصيب خود نمايند. تيم حريف نيز مجاز است تا بازيكن را در آب هل داده و يا به بازيكن در موقعيت گل، حمله نمايد همچنين براي جذاب نمودن رشته كانوپولو يك بازيكن اجازه ندارد بيش از مدت زمان پنج ثانيه مالكيت توپ را داشته باشد و پس از اين مدت مي بايست حتماً توپ را پرتاب نمايد. اين رشته ورزشي در سراسر جهان جريان دارد. البته يكي از وظايف كميته كانوپولوي فدراسيون جهاني قايقراني (ICF) اين است كه به كليه بازيكنان سراسر كشورها اين اطمينان را بدهد كه مساعدترين استفاده را از مهارتها و توانمنديهاي ورزشي آنان مي نمايد. همچنين براي كمك به اين ورزش، قوانين و مقررات كانوپولو بايد تسهيل گردد. رشته ورزشي كانوپولو همچنان به توسعه و پيشرفت خود ادامه خواهد داد. اين رشته بايد شهرت بيشتري را بدست آورد از اينرو رسانه هاي ارتباط جمعي و طيف عظيم تماشاچيان با اين ورزش آشنا خواهند شد. در كنار اين مساله كميته كانوپولو جهت حمايت و افزايش شهرت و آوازه اين رشته ورزشي در آينده، از آخرين روشها و متدها از قبيل: اينترنت، استفاده خواهد نمود. 

ضمناً، رشته ورزشي كانوپولو براي رده سني جوانان، بيشتر از يك مساله چالشي خواهد شد. جوانان مي بايست فرصت بيشتري براي نشان دادن خود در اين رشته ورزشي داشته باشند. به هرحال ، نكته قابل فهم اين است كه فقط با دارابودن يك زيرساختهاي عظيم در كليه فدراسيونهاي وابسته ، رشته ورزشي كانوپولو مي تواند به استانداردهاي بالاتر در مسابقات دست پيدا كند. 

در كنار، شهرت بيشتر و افزايش مشاركت در ورزش كانوپولو، اهداف جوانمردانه اين رشته نيز در برنامه هاي آينده در نظر گرفته شده است. يكي از اين اهداف اين است كه رشته ورزشي كانوپولو در بازيهاي جهاني گنجانده شود و اين اطمينان داده شود كه مسابقات قهرماني قاره اي در هر قاره برگزار گردد. همچنين، در ميان فدراسيونها و باشگاههاي وابسته آنها بايد اين امكان وجود داشته باشد كه بين قهرمانان باشگاههاي ملي براساس يك جدول جهاني، مسابقاتي انجام شود. به هرحال، كميته كانوپولو از همه افراد جهت دستيابي به اين اهداف دعوت بعمل مي آورد.

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________

دراگون بوت (Dragon Boat)

دراگون بوت (Dragon Boat) یا قایق اژدها، یکی از رشته های تیمی قایقرانی و تیمی ترین ورزش دنیاست. این رشته ورزشی در قایق هایی با حضور 10 یا 20 پاروزن به همراه یک سکاندار و یک طبال انجام می شود که در مجموع در هر قایق 12 یا 22 نفر حضور دارند. پاروزنان با هماهنگی کامل و با صدای طبل پاروهای خود را وارد آب کرده و قایق را به سمت جلو به حرکت در می آورند. طبال با نواختن طبل، به هماهنگی پاروزنان کمک می کند و سکاندار به وسیله سکان جهت حرکت قایق را تعیین می کند.

این قایق ها به شکل اژدها بوده و دارای سر و دم اژدها نیز می باشند. صدای طبل و تعداد زیاد شرکت کنندگان باعث می شود تا مسابقات این رشته ورزشی دارای هیجان بسیار زیادی باشد. لازم به ذکر است در یک مسیر مسابقه ای که مثلا 8 قایق در کنار هم پارو می زنند، 176 ورزشکار به طور همزمان در حال رقابت در آب هستند!

مسابقات دراگون بوت از 2500 سال پیش در جنوب چین برگزار می شده است و سابقه ای طولانی و آمیخته به سنت ها و مذاهب در شرق آسیا دارد. در شرق آسیا بعضا قایق های دراگون بوت از 5 تا 80 نفره نیز وجود دارند. از سال های دهه 1970 و با دیده شدن این رشته به وسیله جهانگردان اروپایی در کشور هنگ کنگ، راه برای حضور این رشته در دیگر کشور ها هموار شد و هم اینک با رشدی بسیار سریع سراسر دنیا از کانادا و آمریکا تا سراسر اروپا و آسیای میانه و شرق آسیا و حتی استرالیا، آمریکای جنوبی و آفریقا را در نوردیده است و می رود تا به یکی از محبوب ترین رشته های ورزشی مبدل شود. هم اینک در حدود 100 میلیون ورزشکار از 83 کشور در سراسر جهان در این رشته ورزشی فعالیت می کنند.

مسافت های معمول این رشته ورزشی 100، 200 یا 250، 500، 1000 و 2000 متر می باشد. مسافت های کمتر از 1000 متر به صورت مستقیم برگزار می شوند و تیمی که زودتر خط پایان را قطع کند پیروز میدان است. اما مسافت های بیش از 1000 متر به صورت چرخشی در مسافت 500 متر و به صورت تعقیبی برگزار می شوند و زمان کسب شده توسط تیم ها تعیین کننده تیم برنده است. در برخی مسابقات و بنا به صلاحدید برگزار کننده، مسافت های دیگری نیز برگزار می گردند.

این رشته در آبان ماه سال 1384 به همت فدراسیون قایقرانی ایران، وارد کشور شد و از آن زمان تا کنون 4 دوره مسابقات قهرمانی کشور و کاپ های متعدد کشوری برگزار شده است. تیم های ایرانی همچنین موفق شده اند تا ضمن حضور در رقابت های مختلف بین المللی مدال هایی در مسابقات قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان کسب کنند. از هفتم دی ماه 1389 فدراسیون انجمن های ورزشی مسؤولیت این رشته ورزشی را در کشور ما پذیرفته است و تمام فعالیت های دراگون بوت در ایران زیر نظر این فدراسیون و انجمن دراگون بوت ایران انجام می شود. هم اینک دراگون بوت در شهرستان های ارومیه، اصفهان، اندیمشک، بابلسر، بجنورد، بندر انزلی، بندر ترکمن، بندر خمیر، بندر عباس، بندر لنگه، بوشهر، بیرجند، تبریز، تهران، چابهار، خرم آباد، دزفول، زنجان، ساوه، سمنان، سنندج، کرمانشاه، گنبد، قزوین، لاهیجان، مرودشت، و مهاباد در کشورمان فعال می باشد.

از مزایای این رشته ورزشی اینست که بانوان مسلمان می توانند به راحتی و با حفظ حجاب اسلامی در مسابقات دراگون بوت شرکت کنند.

فدراسیون جهانی قایقرانی (ICF) و فدراسیون جهانی دراگون بوت (IDBF) به صورت همزمان در این رشته ورزشی فعالیت می کنند و فعالیت هر دوی این فدراسیون ها توسط انجمن عمومی فدراسیون های ورزشی (Sport Accord) به رسمیت شناخته شده است. فدراسیون جهانی قایقرانی توسط کمیته جهانی المپیک (IOC) به رسمیت شناخته شده است و فدراسیون جهانی دراگون بوت نیز درخواست عضویت در کمیته جهانی المپیک را اخیرا مطرح کرده است. این فدراسیون ها مسابقات متعددی اعم از قهرمانی جهان، قهرمانی باشگاه های جهان، مسابقات قهرمانی قاره ای و تورنومنت ها و جشنواره های بسیار زیادی را هر ساله برگزار می کنند. این رشته ورزشی در سال 2008 به بازیهای آسیایی ساحلی اندونزی افزوده شد و در سال 2010 وارد بازیهای آسیایی گوانگجو شد و امید آن می رود که با توجه به محبوبیت زیاد و عزم جدی فدراسیون های جهانی به زودی در المپیک شاهد حضور اژدهاسواران باشیم.

برای کسب اخبار و اطلاعات بیشتر در مورد این رشته ورزشی به وبسایت انجمن دراگون بوت ایران (www.irandba.ir) مراجعه نمایید.

__________________________________________________________________________________________________________________

رفتینگ (rafting)

تاریخچه رفتینگ در جهان:

تاریخچه رفتینگ در جهان به قدمت طول تاریخ می باشد. از زمانی که بشر به ضرورت سفر های کوتاه بر روی آب پی برد متوجه شد به وسیله ای نیاز دارد که بتواند او را بر روی آب شناور کرده واز نقطه ای به سوی دیگر ببرد. کلمه رفت در لغت به معنای قایق های چوبی است که با کنار هم قرار دادن تعدادی الوار و بستن آنها به هم ساخته میشود که ما به آن کلک میگوییم . بومیان آمریکایی اولین ابداع کننده ثبت شده قایق های رفت در جهان هستند و هنوز هم مسابقات سنتی آنها در آمریکای جنوبی بر گزار میگردد.
قايق های رفتینگ درابتدا فقط براي جابجايي افراد وحمل كالاهاي مختلف مورد استفاده قرار مي گرفت ولی از سال 1980اين قايق ها برای مصارف توریستی تفريحي هم مورد استفاده قرار گرفت.درمبحث ساخت قایقهای رفتینگ،بتدریج تفکراتی در خصوص اصلاح فرم و جنس کلکهای چوبی اولیه صورت گرفت.دراوايل سال 1840 یک آمریکایی بنام جان فرمونت (John Fremont) ،از تيوپ اتومبيل برای ساخت قایق رفتینگ استفاده كرد و براي بالا بردن مقاومت آن در برابر سنگهاي رودخانه و پاره شدن، آنرا با پارچه برزنتي محصور كرد. بعد از آن اوایل قرن بیستم قايقهاي رفتينگ بادي با روکش pvc بشکل کنونی براي مصارف توريستي مورد استفاده قرار گرفت و بدنبال جذابیتهای ورزشی واقتصادی آن، شركت هاي خصوصي با حضور پر رنگ تر خود نقش مهمي در تقويت برنامه های رفتينگ وسفر های رودخانه اي ایفا كرده و تورهای هیجان انگیز در آبهای خروشان را راه اندازی کردند.امروزه درمبحث گردشگری ،رفتینگ بعنوان یکی ازشاخه های پرطرفدار صنعت توریسم بحساب می آید و بدلیل هیجان ونشاط آمیخته با این نوع برنامه ها ، هر روز به تعداد علاقمندان این رشته مفرح افزوده میشود. 

رفتینگ ورزشی:
رفتینگ بعنوان یک رشته ورزشی پر طرفدار از سال 1972 وارد بازیهای المپیک مونیخ و بدنبال آن المپیک 1992 بارسلون و1996 آتلانتا شد . مسابقات جهانی وبین المللی رفتینگ در کشورهای مختلف از سال 1998 تحت نظارت فدراسیون جهانی رفتینگ IRF برگزار می گردد. این مسابقات در چهار ماده: سرعت Sprint ، ماراتن Down river، اسلالوم Slalom و موازی Head to Head، در رودخانه های مختلف و با درجات خروشانی مختلف برگزار میگردد.

پیشینه فعالیتهای رفتینگ در ایران:
رفتینگ در ایران ورزش و فعالیتی نوپا و جدید است . از سال 1383 با مطالعاتی که صورت پذیرفت و وجود زمینه های اجتماعی و اقتصادی و همچنین جغرافیای مناسب شهر اصفهان و رودخانه زاینده رود و ارمند، تورهای یک و چند روزه قایقرانی در آبهای خروشان(Rafting) راه اندازی شد و در ادامه مسیرهای امن مناسبی در رودخانه های ارمند،کارون،سزار و زاینده رود شناسائی گردید. برنامه ها یی نیز برای مسیر های مهیج تر مورد بررسی قرارگرفت.

برنامه های پنج ساله توسعه رفتینگ در فدراسیون قایقرانی کشور
پس از تشکیل کمیته رفتینگ در فدراسیون قایقرانی ، با اتکا به تجارب گرانبهای بدست آمده و نیروها و ورزشکاران علاقمند و همچنین همکاری مسئولین محترم کشور، اهداف زیر اولویت بندی شده و محقق گردد:
• تعیین اعضاء کمیته و شرح وظایف ایشان
• معرفی ظرفیتها ، قابلیتها واستعدادهای بالقوه و بالفطره کشور به IRF
• تخصیص بودجه و برنامه ریزی جهت درآمد زایی(دولتی،اسپانسر،تبلیغات،تور و ....)
• تخصیص بودجه و برنامه ریزی جهت شرکت درمسابقات
• سازماندهی و مدیریت تورهای رفتینگ
• دعوت از مربیان خارجی جهت آموزش تیم ها(آقایان - بانوان)
• دعوت از مربیان خارجی جهت آموزش مربیان واجد شرایط برای استانهای مستعد
• اعزام تیم به مسابقات بین المللی رفتینگ (آقایان - بانوان)R4-R6
• تشکیل کمیته رفتینگ بانوان
• اطلاع رسانی و جذب استعدادهای ورزشی،بخصوص رده سنی نوجوانان ونونهالان
• اشتغالزایی برای جوانان بویژه روستائیان حاشیه رودخانه ها و بموازات آن بالابردن فرهنگ مرتبط در مناطق مستعد کشور با ابزارهای گوناگون
• شناسایی رودخانه های مناسب و درجه بندی و معرفی آنها به دنیای رفتینگ
• تلاش جهت برگزاری یک جام آسیایی با رویکرد ایرانی (خلیج فارس)
• همکاری و همفکری با فدراسیون های مرتبط (شنا،نجات غریق،کوهنوردی و ...)
• همکاری و همفکری با سازمان های مرتبط(میراث فرهنگی،منابع طبیعی،محیط زیست،سازمان آب و ...)
• برنامه ریزی جهت فراهم آوردن امکانات رفاهی در حاشیه رودخانه ها
• بهینه سازی حفاظت از رودخانه ها و محیط زیست پیرامون آنها
• تبادلات فرهنگی-اقتصادی بین گردشگران و ساکنین بومی منطقه
• معرفی سنت های محلی در راستای حفاظت از میراث غیرملموس
• رشد و توسعه توریسم ورزشی
• جذب گردشگران داخلی و خارجی به مناطق محروم وبموازات آن رونق کسب و کار در این مناطق
• استفاده بهینه از منابع طبیعی و معرفی طبیعت بکر و کم نظیر حاشیه رودخانه ها و آشنا نمودن هر چه بیشتر علاقه مندان در کشور و حتی خارج از کشور
• بالا بردن سطح امکانات گردشگری درحاشیه رودخانه ها و شناساندن این مناطق به عنوان یک قطب گردشگری به عموم مردم ایران و جهان